(you can find the English version here) 

Όταν αρχίσεις τα ταξίδια δεν υπάρχει επιστροφή. Έτσι λοιπόν - έχοντας διακρίνει μια μικρή ζήλια για το ταξίδι μου στη Βουδαπέστη - δεν χρειάστηκε πολύς κόπος για να πείσω τον κ. ποδηλάτη να αφήσει επιτέλους στην άκρη την φοβία του για τα αεροπλάνα και να προγραμματίσουμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Ο προορισμός δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί. Η Ρώμη ήταν πάντα μια πόλη που θέλαμε πολύ και οι δύο να επισκεφτούμε (και σίγουρα θα ξαναπάμε!). Έτσι λοιπόν αφού κανονίσαμε τα πάντα (εισιτήρια, ξενοδοχείο, baby sitter) ετοιμαστήκαμε για να περάσουμε 3 ημέρες στην "Αιώνια Πόλη".

Η Ρώμη είναι μια από τις μεγαλύτερες σε έκταση πόλεις της Ευρώπης και το μεγαλύτερο ιστορικό κέντρο του κόσμου, μάλιστα είναι η πόλη με την μεγαλύτερη συγκέντρωση ιστορικών και αρχιτεκτονικών μνημείων στην υφήλιο.

Η καλή ημέρα λένε από το πρωί φαίνεται και εμείς είδαμε ένα υπέροχο ξημέρωμα στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Καλός οιωνός για το ταξίδι μας.

Φτάσαμε στο Αεροδρόμιο Ciampino (ταξιδεύαμε με Ryan Air) και γρήγορα κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο για να προλάβουμε το λεωφορείο Terravision για την πόλη. Είχα φροντίσει να κλείσω τα εισιτήρια μας από το internet για να μην χάσουμε χρόνο στις ουρές. Όπως διαπιστώσαμε, όταν έχεις εκδώσει εισιτήρια ηλεκτρονικά έχεις προτεραιότητα στην επιβίβαση. Με άλλα λόγια πρώτα μπαίνουν αυτοί που έχουν αγοράσει εισιτήρια ηλεκτρονικά και εάν περισσεύουν θέσεις, τότε "πουλάνε" τις υπόλοιπες. Μετά από περίπου 1 ώρα - διότι είχε λίγο κίνηση - φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό Termini. Από εκεί πήραμε το Μετρό και κατευθυνθήκαμε προς στα Ισπανικά Σκαλιά, καθώς εκεί είχαμε επιλέξει να μείνουμε (σοφή επιλογή καθώς πήγαμε μια μόλις εβδομάδα μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι και η συγκεκριμένη περιοχή είναι μια από τις καλύτερα φυλασσόμενες στη Ρώμη). 

Βγαίνοντας από τον σταθμό αντικρίσαμε την Piazza di Spagna και τη Barcaccia - τη διάσημη κρήνη του Bernini. Ψηλά δέσποζε η Trinita dei Monti με την περίφημη Σκαλινάτα της που όμως λόγω ανακαίνισης ήταν κλειστή και έτσι δεν καταφέραμε να κάτσουμε στα διάσημα σκαλιά της (την επόμενη φορά). 

Προχωρήσαμε προς την πλακόστρωτη Via Margutta, την οδό των καλλιτεχνών. Η Via Margutta είναι ένας υπέροχος, ήσυχος δρόμος γεμάτος πράσινο, κισσούς και κληματαριές. Αρχικά φιλοξενούσε επαγγελματίες που εργάζονταν για τις πλούσιες οικογένειες και τα μέγαρα της Via del Babuino αλλά αργότερα άρχισε να γίνεται έδρα καλλιτεχνών που ασχολούνταν με τη ζωγραφική, τα μάρμαρα και τη γλυπτική.

Είχαμε επιλέξει να μείνουμε στο Ξενοδοχείο Forte, ένα υπέροχο boutique ξενοδοχείο 3 αστέρων, το οποίο στεγάζεται στον 1ο όροφο ενός διατηρητέου κτηρίου. Τα δωμάτια είναι όλα κομψά διακοσμημένα και το πρωινό πλούσιο και νοστιμότατο. Ειλικρινά δεν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερη επιλογή ξενοδοχείου. Το μόνο μειονέκτημά του ήταν ότι υπήρχε χρέωση για τη χρήση wi-fi, παράπονο που ευτυχώς εισακούστηκε από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου και τώρα πια προσφέρεται δωρεάν. Ένα είναι σίγουρο, εάν ποτέ ξαναβρεθούμε στην Ρώμη, πάλι εκεί θα μείνουμε. Φτάσαμε πολύ νωρίς όμως και το δωμάτιό μας δεν ήταν έτοιμο, αλλά ευτυχώς μπορέσαμε να αφήσουμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο, πήραμε τον χάρτη μας και ξεκινήσαμε την εξερεύνηση στου γύρω δρόμους.

Ανηφορίσαμε την Via del Babuino και ο δρόμος μας έβγαλε στην Piazza del Popolo με τις δίδυμες εκκλησίες Santa Maria in Montesanto και Santa Maria dei Miracoli αλλά και την Santa Maria del Popolo, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα έργα των Bramante, Raphael, Caravaggio, Bernini, Caracci κ.α.


Ακολουθήσαμε τον ανηφορικό δρόμο και φτάσαμε στο Pincio, το πιο πολυσύχναστο τμήμα της Villa Borghese, όπου πήραμε μια πρώτη εικόνα της υπέροχης αυτής πόλης από ψηλά.

Η ημέρα μας είχε ξεκινήσει νωρίς και έτσι αποφασίσαμε να "κατεβούμε" την λεγόμενη "Τρίαινα" για να φάμε κάτι γρήγορο. Αναφορικά με το "γρήγορο" φαγητό, αυτό που πρέπει να γνωρίζει κανείς όταν επισκέπτεται τη Ρώμη εκτός του ότι σίγουρα θα φάει καλά, είναι ότι υπάρχει διαφορετική χρέωση εάν καθίσεις σε τραπέζι και σε εξυπηρετήσουν και διαφορετική εάν καθίσεις εντός του καταστήματος, στο μπαρ και εξυπηρετηθείς μόνος σου. Τις περισσότερες φορές η διαφορά στην τιμή είναι 2-3 φορές πάνω.

Βρήκαμε ένα μικρό Cafe-Εστιατόριο, το doBar. Είχε μεγάλη ποικιλία σε σάντουιτς και ο εσωτερικός χώρος ήταν πολύ λιτά διακοσμημένος. Καθίσαμε μέσα στα ψηλά τραπέζια και φάγαμε νόστιμα σάντουιτς. Ουσιαστικά δεν πρόκειται να τίποτα ιδιαίτερο, αλλά εάν βρίσκεστε στην περιοχή και αναζητάτε μέρος να τσιμπήσετε κάτι (χωρίς να σας τσιμπήσουν!) και να ξεκουραστείτε, το συνιστώ. 

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, αλλάξαμε ρούχα (διότι ο καιρός ήταν τελικά πολύ πιο ζεστός από ότι περιμέναμε) και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο. Θα ακουστεί λίγο κλισέ αλλά θα επαναλάβω τη γνωστή συμβουλή για τη Ρώμη ... "ο καλύτερος τρόπος για να δεις τη Ρώμη είναι να ... χαθείς". Είχαμε και τον χάρτη μαζί μας αλλά είδαμε και ανακαλύψαμε τόσα υπέροχα πράγματα.

Πρώτα από όλα "ανακαλύψαμε" το διάσημο Caffe Greco στη Via Condotti, το δεύτερο πιο παλιό "καφέ" στην Ιταλία, το οποίο ιδρύθηκε το 1760. Ο χώρος διατηρεί ακόμη την όψη του 19ου αιώνα. Το ξέρατε ότι εδώ εφευρέθηκε το "εσπρεσάκι" το 1806;

Στο δρόμο για την Fontana di Trevi, προσπεράσαμε μια υπέροχη μπαρόκ εκκλησία την Santi Vincenzo e Anastasio a Trevi - όπου μετά μάθαμε ότι εκεί σε μυστική κρύπτη φυλάσσονται τα εσωτερικά όργανα των πάπων, τα οποία αφαιρούνταν κατά την ταρίχευση (γιάκ!).

Την Fontana di Trevi την βρήκαμε λόγω "φασαρίας". Είχε τόσο πολύ κόσμο που ήταν αδύνατο να βγάλεις φωτογραφίες χωρίς άλλους τουρίστες. Αυτό που αντικρίζεις μόλις εισέλθεις σ' αυτή τη μικρή πλατεία, κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα. Τα λόγια είναι περιττά για να περιγράψει κανείς πόσο όμορφο είναι αυτό το συντριβάνι, η κατασκευή του οποίου διήρκεσε 122 ολόκληρα χρόνια. Ακολουθήσαμε την παράδοση και ρίξαμε και εμείς ένα νόμισμα στο συντριβάνι με την πλάτη γυρισμένη πάνω από τον αριστερό ώμο (για να ξαναγυρίσουμε κάποια στιγμή στην Ρώμη).


Εκεί κοντά βρίσκαμε και τη gelateria Il gelato di San Crispino, οπότε μια στάση για gelato επιβάλλονταν πριν συνεχίσουμε την περιπλάνησή μας. Πήραμε παγωτό φουντούκι και παγωτό μέλι (νοστιμότατα!). 

Piazza Collona, η πλατεία με τη τη διάσημη στήλη προς τιμήν του Μάρκου Αυρήλιου. Στην πλατεία αυτή βρίσκονται πολλά όμορφα κτήρια και λίγο πιο πέρα συναντήσαμε το Palazzo Montecitorio, το πρώην ανάκτορο της Ρώμης, που τώρα αποτελεί την έδρα της Ιταλικής Κάτω Βουλής (τελικά όλα τα ανάκτορα μετατρέπονται σε Βουλή;) 

Piazza di Pietra, μια πλατεία που παίρνει το όνομά της από τον μεγάλο αριθμό πέτρινων και μαρμάρινων ευρημάτων αλλά κυρίως από τους 11 κίονες που βρίσκονται σε αυτήν. Οι κίονες αυτοί μαζί με ένα κομμάτι του υπέρθυρου, είναι το μοναδικό τμήμα του ναού του αυτοκράτορα Αδριανού που επέζησε. Οι κίονες αυτοί αποτελούν την "πλευρά" κτιρίου και μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που επέζησαν.

Piazza della Rotonda, μια από τις πολύ όμορφες πλατείες. Ξεπροβάλλει απότομα από τα στενά δρομάκια και ξάφνου έχεις μπροστά σου ένα πανέμορφο αναγεννησιακό συντριβάνι και το μοναδικό Pantheon, το οποίο κατασκευάστηκε το 27 π.χ. και είναι το καλύτερα διατηρημένο μνημείο της αρχαίας Ρώμης.

Το Pantheon με το γιγάντιο "μάτι" στην οροφή που αφήνει να περάσει το φως του ήλιου αλλά και οι σταγόνες της βροχής. Εάν μπορούσα να διαλέξω το μνημείο που με εντυπωσίασε περισσότερα, σίγουρα θα διάλεγα αυτό. Στο εσωτερικό του υπάρχουν οι τάφοι των Raffael και Vittorio Emanuelle II (ο πρώτος βασιλιάς της Ιταλίας) και λειτουργεί έως σήμερα ως χριστιανική εκκλησία. Αν και οι τουρίστες πολλοί, η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική και καθίσαμε λιγάκι για να ξεκουραστούμε αλλά κυρίως για να το θαυμάσουμε.

Αφού ξεκουραστήκαμε, συνεχίσαμε προς την Piazza di Sant' Eustachio και στο Caffe Sant' Eustachio, καθώς είχα διαβάσει ότι εκεί σερβίρετε ο καλύτερος καφές στη Ρώμη. Με έτος ίδρυσης στην δεκαετία του 1930, πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα καφεκοπτεία της Ρώμης.


Ως γνωστή coffee-addict δεν μπορούσα να μην δοκιμάσω τον καφέ τους. Πραγματικά ήταν ο καλύτερος καφές που έχω πιει ποτέ. Τέλεια γεύση και απίθανο άρωμα! Ο εσπρέσο σερβίρετε με κάποιου είδους "κρέμα" στην επιφάνεια.


Πήραμε και ένα Millefeulle με νουτέλα, το οποίο ήταν πεντανόστιμο. Όσες φορές και να ξαναπήγαμε, το γλυκάκι αυτό δεν το βρήκαμε ξανά. Στο συγκεκριμένο μαγαζί επικρατεί πάντα το αδιαχώρητο και τον καφέ μας τον ήπιαμε γρήγορα στα όρθια. Αγοράσαμε καφέ και για το σπίτι (σε κάψουλες), αλλά δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτόν που ήπιαμε εκεί.

Σας έχω πει για το πρόβλημα προσανατολισμού που έχω; 3 ημέρες στη Ρώμη, αυτή την Piazza Navona ούτε με τον χάρτη δεν κατάφερνα να την βρω. Μονίμως χανόμουν. Ευτυχώς που ο Ηλίας την έβρισκε πάντα πολύ εύκολα. 

Η Piazza Navona λοιπόν είναι μια από τις πιο γνωστές πλατείες της Ρώμης και σίγουρα η ομορφότερη. Έχει σχήμα αρχαίου σταδίου αφού στη θέση που βρίσκεται σήμερα, υπήρχε στην αρχαία Ρώμη το Στάδιο του Δομιτιανού. Στην πλατεία δεσπόζει η Κρήνη των Τεσσάρων Ποταμών του Bernini που βρίσκεται στο κέντρο της αλλά εξίσου εντυπωσιακά είναι το Palacco Pamphili και η εκκλησία Sant' Agnese in Agone. Το σκοτάδι είχε ήδη πέσει για τα καλά και το παιχνίδι του νερού με τα φώτα μας πρόσφερε μια μαγική ατμόσφαιρα.

Αφού θαυμάσαμε αυτή την υπέροχη πλατεία, κατευθυνθήκαμε σε ένα από τα πλακόστρωτα στενάκια για δείπνο. Καθίσαμε στο Cantina e Cucina που μου είχε προτείνει μια φίλη. Πολύ όμορφο μαγαζί με γραφική διακόσμηση αλλά πολύ στενάχωρο. Τα τραπέζια ήταν τόσο κοντά τοποθετημένα που για να περάσεις έπρεπε να σηκώσεις αυτούς στο διπλανό τραπέζι. Το προσωπικό όμως είναι πολύ εξυπηρετικό και πάντα ευγενικό και χαμογελαστό. Μάλιστα μερικοί μας μίλησαν στα ελληνικά! Το φαγητό είναι πολύ νόστιμο και σερβίρετε γρήγορα. Το μενού αποτελείται κυρίως από ζυμαρικά, pizza και σαλάτες. Επίσης υπάρχουν και μερικά πιάτα με κρεατικά. Εμείς πήραμε τη σαλάτα Vivaldi με σαλατικά, μοτσαρέλα και κολοκυθάκια και δοκιμάσαμε την αυθεντική Carbonara με αυγό (που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ελληνική εκδοχή του πιάτου) και ζυμαρικά Amatriciana. Όλα ήταν πολύ νόστιμα (ειδικά η Carbonara) και οι τιμές πολύ καλές. Λέγεται ότι έχει και πολύ καλή πίτσα αλλά δεν τη δοκιμάσαμε. Καλό είναι να αποφύγετε τις ώρες αιχμής, καθώς σχηματίζεται μεγάλη ουρά αναμονής. Εμείς πήγαμε γύρω στις 8.00 το βράδυ και βρήκαμε ελεύθερο τραπέζι χωρίς να περιμένουμε.

Μετά από το φαγητό το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να περπατήσεις για να χωνέψεις. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι μετά από κάποια ώρα δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της πόλης. Έτσι λοιπόν μπορέσαμε να περπατήσουμε με άνεση και "εξερευνήσαμε" όσα περισσότερα δρομάκια μπορούσαμε (και αντέχαμε). Στο ξενοδοχείο μάθαμε ότι αυτή η χαλαρή βόλτα λέγεται "passegiata" και βασίζεται στο "ρητό" των Ιταλών "dolce far niente" - η ομορφιά του να μην κάνεις τίποτα.