Την προηγούμενη εβδομάδα ο Βαγγέλης (ετών 7) επέστρεψε κατενθουσιασμένος από την κατασκήνωση. Ξέρω ότι το θέμα "κατασκήνωση" σας απασχολεί αρκετά, μιας και υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες απόψεις και έτσι σήμερα θα σας πω τη δική μου εμπειριά (ως μητέρας) αλλά και θα σας μεταφέρω και την άποψη του Βαγγέλη για το θέμα, μιας και θεωρώ ότι - πέρα από την δική μας άποψη - είναι πολύ σημαντικό να ακούμε και τη γνώμη των παιδιών μας. 

Η πρώτη φορά στην κατασκήνωση είναι μία πολύ ειδική εμπειρία που συχνά καθορίζει την επιθυμία του παιδιού να συνεχίσει την κατασκηνωτική του ζωή. Δεν σας κρύβω ότι στόχος μου ήταν μέσω της κατασκήνωσης ο Βαγγέλης να γίνει περισσότερο κοινωνικός και πιο ανεξάρτητος, όχι ότι δεν είναι αλλά ... καταλαβαίνετε. Η κατασκήνωση είναι μια καλή ευκαιρία για να παιδιά να μάθουν να φροντίζουν τον εαυτό τους. Πάνω από όλα όμως ήθελα να ζήσει μια ξεχωριστή εμπειρία και να περάσει καλά. Ο Ηλίας και εγώ δεν είχαμε ως παιδιά την εμπειρία της κατασκήνωσης και έτσι όταν παρουσίαστηκε η ευκαιρία αυτή την "αρπάξαμε". 

Είναι γεγονός οτι για κάθε παιδί το να φύγει για πρώτη φορά από το σπίτι του και την οικογένειά του και να πρέπει να μάθει να συμβιώνει με άλλα παιδιά της ηλικίας του είναι μία περίεργη και πρωτόγνωρη εμπειρία. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι ακόμα και παιδιά που δυσκολεύονται έντονα στην αρχή δεν θα καταφέρουν στο τέλος να προσαρμοστούν. Αναμφισβήτητα το να φεύγει το παιδί από το σπίτι για πρώτη φορά είναι μία κατάσταση που μπορεί να προκαλέσει άγχος στους γονείς, μεγαλύτερο από αυτό του παιδιού. Το σίγουρο είναι όμως ότι αν εμείς οι γονείς χαλαρώσουμε και εμπιστευθούμε τους ανθρώπους της κατασκήνωσης θα βοηθήσουμε και το παιδί μας τελικά να περάσει καλά. Έτσι λοιπόν θεωρώ ότι η εμπιστοσύνη αλλά και η συνεργασία των γονέων με το προσωπικό της κατασκήνωσης και τον ομαδάρχη είναι απολύτως απαραίτητη. 

Αρχικά όταν έγινε η συζήτηση για την κατασκήνωση ήταν αρνητικός. Δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι και να κοιμάται μόνος του. Απόλυτα κατανοητό για ένα 7χρονο παιδί! Μέσα από συζητήσεις τον προετοιμάσαμε και του δείξαμε πόσο χαρούμενοι είμαστε που μεγαλώνει και που έχει την ευκαιρία να ζήσει αυτή την εμπειρία. Του εξηγήσαμε τις δραστηριότητες και του περιγράψαμε τον χώρο. Έναν χώρο δίπλα στη θάλασσα, όπου θα έχει τη δυνατότητα να αθλείται και να ψυχαγωγείται με παιδιά της ηλικίας του και να πηγαίνει κάθε μέρα για μπάνιο (νομίζω ότι αυτό τελικά τον έπεισε!). Τέλος του καταστήσαμε σαφές ότι εάν δεν του άρεσε, μπορούσε ανά πάσα στιγμή να μας ειδοποιήσει να πάμε να τον πάρουμε. 

Όταν ήρθε η ημέρα, δεν σας κρύβω ότι έναν κόμπο στο στομάχι τον είχα. Ένας κομπος που εμφανίζονταν και όλες τις ημέρες που πηγαίναμε να τον δούμε. Όμως όταν είδα πόσο πολύ ενθουσιασμένος ήταν, πόσο καλά περνούσε το άγχος μου καταλάγιασε και συνειδητοποίησα ότι ο μικρός μας πρίγκιπας μεγάλωσε! Ειδικά όταν μου είπε "μου λείπει το σπίτι και εσείς όλοι, αλλά περνάω πολύ ωραία εδώ!" τι να σας πω ... έκανα την καρδιά μου πέτρα και του πρότεινα να μείνει έως το τέλος της περιόδου. Πιστεύω ότι το σημαντικό είναι να μην μεταφέρουμε στο παιδί τις δικές μας ανησυχίες και πάνω απ' όλα να μην το φορτώσουμε με τύψεις ότι π.χ. αυτό περνά καλά και εμείς είμαστε μόνοι και στεναχωριόμαστε.

Γενικά ήταν μια ευχάριστη εμπειρία για όλους μας. Για τον Βαγγέλη που πέρασε υπέροχα, έμαθε να φροντίζει καλύτερα τον εαυτό του και έκανε νέους φίλους και για εμάς που συνειδητοποιήσαμε ότι μεγάλωσε. Εάν και εσείς σκέφτεστε να στείλετε το παιδί σας κατασκήνωση, σας έχω μερικές πρακτικές συμβουλές για να προετοιμαστείτε κατάλληλα. 

1. Γνωρίστε και εμπιστευτείτε τους ανθρώπους που φροντίζουν το παιδί σας. Οι ομαδάρχες και οι κοινοτάρχες βρίσκονται συνεχώς με τα παιδιά, κοιμούνται, τρώνε, παίζουν μαζί. Η ομαδάρχισσα του Βαγγέλη, η οποία δεν ήταν πάνω από 16-18 ετών, τα είχε βάλει προγματικά σε σειρά. Αντίκρισα απλωμένες πετσέτες και στρωμένα κρεβάτια σε όλες μου τις επισκέψεις (ελπίζω να το συνεχίσει τώρα που γύρισε!). 

2. Αν θέλετε να νιώσετε πιο ήρεμοι κρατήστε πρόχειρα τα τηλέφωνα της κατασκήνωσης. Εγώ προτίμησα να μην ζητήσω το τηλέφωνο της ομαδάρχισσας γιατί είναι ο άνθρωπος που συναναστρέφεται διαρκώς με τα παιδιά και δεν ήθελα να την αποσπάσω ούτε από την φροντίδα του παιδιού μου ούτε από το παιχνίδι. Της έδωσα όμως το δικό μου τηλέφωνο σε περίπτωση που χρειάζονταν κάτι ή που ο Βαγγέλης ήθελε να μιλήσει σε κάποιον από τους δυό μας. 

3. Η κατασκήνωση είχε πολύ αυστηρό πρόγραμμα επισκέψεων και επικοινωνίας και μπορώ να πω ότι αυτό ήταν πολύ σωστό καθώς τα παιδιά ακολουθούν πρόγραμμα μέσα από το οποίο γνωρίζονται και δένονται μεταξύ τους. Ειδικά τις πρώτες ημέρες, η συνεχής επικοινωνία μπορεί να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για την κοινωνικοποίησή τους. 

4. "No news, good news". Ο Βαγγέλης δεν επικοινώνησε τηλεφωνικά ούτε μια ημέρα μαζί μας. Βέβαια οι επισκέψεις μας ήταν τακτικές (κάθε Τετάρτη και Κυριακή) αλλά πέραν τούτου αμέλησε να μας τηλεφωνήσει. Πραγματικά δεν με πείραξε καθόλου. Ξέρω ότι ήταν σε διαρκή απασχόληση και περνούσε πολύ καλά, άλλωστε είναι σίγουρο ότι όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, οι υπεύθυνοι πάντα ενημερώνουν. 

5. Η οποιαδήποτε προσαρμογή απαιτεί χρόνο. Είναι φυσιολογικό να δυσκολευτεί ή να στενοχωρηθεί ένα παιδί στην αρχή, ειδικά εάν είναι η πρώτη του φορά. Οι συχνές όμως επισκέψεις και τα επίμονα τηλεφωνήματα καθώς και η αποχώρηση του παιδιού από την κατασκήνωση δεν βοηθούν την κατάσταση και την προσαρμογή του. Είναι προτιμότερο να προτείνετε στο παιδί να παραμείνει για ένα χρονικό διάστημα και θα δείτε ότι τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους.

6. Και έφτασε η ώρα να ετοιμάσετε τη βαλίτσα για την κατασκήνωση. Το μεγάλο ερώτημα είναι "Τι πρέπει να πάρει μαζί του;" Ειδικά εάν είναι η πρώτη φορά, δεν ξέρεις τι να πρωτοετοιμάσεις. Το βασικό είναι να μην φορτώσετε στο παιδί μια βαλίτσα γεμάτη ρούχα. Άλλωστε θα το επισκεφθείτε λίγες ημέρες μετά και θα έχετε την ευκαιρία να ανανεώσετε τις προμήθειές του σε ρούχα, πετσέτες και εσώρουχα. Στις περισσότερες κατασκηνώσεις γίνεται πρωινή επιθεώρηση καθαριότητας και μεταξύ άλλων, ελέγχεται και αν οι βαλίτσες των κατασκηνωτών είναι τακτοποιημένες. Δεν υπάρχη λόγος να βάλετε το παιδί σε μπελάδες, ετοιμάστε μόνο τα απαραίτητα. Εμείς ετοιμάσαμε μαζί τη βαλίτσα του για να ξέρει που βρίσκεται το κάθε τι και τι παίρνει μαζί του. 

Μιλώντας για απαραίτητα, κάθε κατασκήνωση παρέχει μια λίστα με τα βασικά που κάθε κατασκηνωτής πρέπει να έχει μαζί του. Γενικά φροντίστε να μην λείψουν από τη βαλίτσα του παιδιού σας τα ακόλουθα (πέρα φυσικά από τα καθημερινά ρούχα και εσώρουχα): 

- Οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, σαμπουάν και αφρόλουτρο (προτιμήστε αυτά που είναι 2 σε 1).

- Καπέλο, μαγιό, αντηλιακό. 

- 3 πετσέτες (σώματος, προσώπου και θαλάσσης).

- Πιτζάμες. 

- Σαγιονάρες και αθλητικά παπούτσια.

- Παντελόνι φόρμας, ζακέτα. 

- Βιβλίο.

- Σακούλα για τα άπλυτα.

Και περνάμε σ' αυτά που είναι καλύτερο να αφήσει σπίτι. Κινητό, τάμπλετ και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές. Στην κατασκήνωση ο χρόνος του παιδιού είναι γεμάτος, δεν του χρειάζεται να ψυχαγωγηθεί με ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ακόμα και το κινητό δεν είναι απαραίτητο καθώς μπορείτε να επικοινωνήσετε με το παιδί σας από τα τηλέφωνα της κατασκήνωσης (όπως παλιά, στην προ κινητών εποχή!). Βέβαια παρατήρησα ότι μερικά παιδιά είχαν εφοδιαστεί με κινητό αλλά στην πλειοψηφία τους το είχαν μπλοκάρει βάζοντας λάθος το pin! 

Κρατήστε έναν λογαρισμό τι ρούχα κλπ. βάζετε στη βαλίτσα του παιδιού σας, για να ξέρετε τι να πάρετε πίσω. Εγώ σημείωσα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο το όνομά του στα περισσότερα από τα πράγματά του, ώστε να μπορέσω να τα αναγνωρίσω σε περίπτωση που χαθούν ή μπερδευτούν (πράγμα εξαιρετικά πιθανό!). Επίσης, προτιμήστε να βάλετε ευκολοφόρετα ρούχα και κρατήστε τα επώνυμα, ακριβά στο σπίτι. 

Κλείνωντας, να πώ ότι το παιδί πηγαίνει σε ασφαλές, ελεγχόμενο περιβάλλον με εξειδικευμένο προσωπικό. Σίγουρα θα έχουν αναλάβει στο παρελθόν παιδιά που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν ή να κοινωνικοποιηθούν, όπως και ζωηρά ή υπερκινητικά. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλες οι μαμάδες είναι ότι όσο πιο σωστά μεγαλώνεις το παιδί σου και σωστή αγάπη του έχεις δώσει, τόσο πιο εύκολα θα αυτονομηθεί και θα πάει στην κατασκήνωση. Ένα παιδί που διστάζει να φύγει από το σπίτι για την κατασκήνωση και δεν τα καταφέρνει με αποτέλεσμα να ζητάει να γυρίσει πίσω πρέπει να μας απασχολήσει περισσότερο από το πώς θα το αποχωριστούμε και πώς θα το στείλουμε στην κατασκήνωση. 

Μήπως το παιδί έχει ψαλιδισμένα από εμάς φτερά; 

Μήπως εγώ η μαμά του δεν θέλω για τους δικούς μου λόγους, για τις ενοχές μου να το αφήσω, να ανοίξει τα φτερά του ενώ η δουλειά μου είναι να του γυμνάσω τα φτερά για να μπορεί να πετάξει μακριά;