(you can find the English post here)

Η τελευταία ημέρα ήταν αφιερωμένη στην Αρχαία Ρώμη, αφού λοιπόν απολαύσαμε το πρωινό μας, ετοιμαστήκαμε να κάνουμε check out. Οι πάντα εξυπηρετικοί υπάλληλοι του Hotel Forte, είχαν την καλοσύνη να μας επιτρέψουν να αφήσουμε τα πράγματά μας εκεί διότι η πτήση μας ήταν βραδινή και να απολαύσουμε με την ησυχία μας την τελευταία μας ημέρα στη Ρώμη.
Έτσι λοιπόν πήραμε το Μετρό και κατευθυνθήκαμε προς το Κολοσσαίο. Η στάση του μετρό ήταν ακριβώς από έξω και αμέσως αντικρίσαμε την τεράστια ουρά. Βέβαια γνωρίζαμε ότι στο εισιτήριο για το Κολοσσαίο περιλαμβάνεται και η είσοδος για τον χώρο της Αρχαίας Αγοράς και του Παλάτινου Λόφου αλλά εκείνη την περίοδο το εκδοτήριο της Αρχαίας Αγοράς που συνήθως δεν έχει τόσο μεγάλες ουρές, δεν λειτουργούσε λόγω εργασιών. Έτσι επιμείναμε στην αρχική μας απόφαση να περιοριστούμε στον εξωτερικό περίβολο του Κολοσσαίο και όπου αλλού ήταν ελεύθερη η πρόσβαση.


Το Κολοσσαίο είναι το μεγαλύτερο σωζόμενο ρωμαϊκό μνημείο και το δεύτερο σήμα κατατεθέν της Ρώμης (μετά τον Άγιο Πέτρο). Οι εργασίες κατασκευής του ολοκληρώθηκαν το 80 μ.Χ. και σ' αυτό έχουν βρει το θάνατο χιλιάδες άνθρωποι και ζώα στα πλαίσια της "διασκέδασης". Εξ' ου και ο τίτλος "Αμφιθέατρο του θανάτου". Στην ακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σε αυτό το μέρος συγκεντρώνονταν χιλιάδες θεατές για να δουν θανάσιμες μονομαχίες και μάχες ανθρώπων με άγρια ζώα. Ουσιαστικά αυτό που έχει απομείνει σήμερα είναι ο σκελετός του 4όροφου αμφιθεάτρου.


Δίπλα από το Κολοσσαίο βρίσκεται η Αψίδα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, προς τιμήν της επικράτησης του Χριστιανισμού στη Ρώμη.


Περπατήσαμε γύρω από τη Ρωμαϊκή Αγορά, εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά της Αρχαίας Ρώμης. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να έχεις πολύ φαντασία για να "δεις" πως ήταν αυτό το μέρος στις δόξες του αλλά σίγουρα σου δίνει μια ιδέα.


Τις Κυριακές η Via dei Fori Imperiali, ο δρόμος που ενώνει το Κολοσσαίο με την Piazza Venezia είναι κλειστός για τα αυτοκίνητα και έτσι κάναμε μια πολύ ωραία βόλτα περπατώντας ανάμεσα στα απομεινάρια της Αγοράς του Τραϊανού (Foro di Traiano), της Αγοράς του Αυγούστου (Foro di Augusto) και της Αγοράς του Νέρβα (Foro di Nerva). Η συγκεκριμένη βόλτα είναι υπέροχη και παρόλο που λίγα έχουν σωθεί, η αίσθηση που σου δίνει για το μεγαλείο της Αρχαίας Ρώμης, είναι πολύ δυνατή. Συναντήσαμε και πολλά περίεργα πεύκα, τα οποία δεν είχα ξαναδεί και από ότι μάθαμε αργότερα το συγκεκριμένο είδος συναντάται κυρίως κοντά στη θάλασσα. Επίσης ανεξήγητο ήταν ότι η περιοχή ήταν γεμάτη γλάρους!

Η βόλτα μας κατέληξε στη Piazza Venezia με το επιβλητικό γιγάντιο μνημείο του βασιλιά Vittorio Emanuelle II. H Piazza Venezia βρίσκεται ουσιαστικά στο κέντρο της Ρώμης και εκεί καταλήγουν οι κυριότεροι δρόμοι του ιστορικού κέντρου. Στη δυτική πλευρά της πλατείας βρίσκεται το Palazzo Venezia, από όπου πήρε το όνομά της η πλατεία. Αρχικά, στο κτήριο αυτό ήταν η έδρα του Πάπα και αργότερα δωρήθηκε στη Δημοκρατία της Βενετίας.


Αυτό όμως που αδιαμφισβήτητα μονοπωλεί τα βλέμματα όλων είναι το τεράστιο μνημείο, το λεγόμενο Vittoriano. Μέρος του μνημείου αυτού, το μπροστινό του μέρος, λειτουργεί και ως Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη (Altare della Patria) καθώς φιλοξενεί τα οστά ενός άγνωστου στρατιώτη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.


Το μνημείο περιλαμβάνει μια σειρά από κίονες, σιντριβάνια και πολλά αγάλματα ενώ στο εσωτερικό του λειτουργεί μουσείο (Sacrario delle Bandiere) με όλες τις σημαίες των σωμάτων του Ιταλικού Στρατού που δεν υπάρχουν πια καθώς και των βυθισμένων πλοίων του Ιταλικού Ναυτικού.


Η βόλτα στο εσωτερικό του μνημείου είναι ευχάριστη, ανεβαίνοντας είχαμε την δυνατότητα να δούμε την θέα από το μπαλκόνι του μνημείου, ενώ ακόμα πιο πάνω σε μια άλλη βεράντα λειτουργεί cafe όπου μπορέσαμε να ξεκουραστούμε λίγο. Υπάρχει η δυνατότητα να χρησιμοποιήσει κανείς και το ασανσέρ για την κορυφή του μνημείου, αλλά η σχετική ουρά ήταν πολύ μεγάλη και θεωρήσαμε ότι δεν άξιζε η αναμονή.


Αφήνοντας πίσω μας το μνημείο, διασχίσαμε την πλατεία και βρεθήκαμε ακριβώς κάτω από το περίφημο μπαλκόνι της μητέρας του αυτοκράτορα. Στη γωνία της Piazza Venezia με τη Via del Corso, βρίσκεται το Μέγαρο Βοναπάρτη (Palazzo Bonaparte), το οποίο χτίστηκε το 1660 και κατοικήθηκε από την μητέρα του Ναπολέοντα. Στον πρώτο όροφο διακρίνει κανείς το διάσημο σκεπαστό μπαλκόνι, το οποίο είναι πλήρως καλυμμένο με παντζούρια.


Η ώρα είχε περάσει για τα καλά και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την Piazza Navona για μεσημεριανό. Στη διαδρομή μας προς τα εκεί περάσαμε και από τη εντυπωσιακή Βασιλική του Αγίου Ανδρέα (Sant' Andrea della Valle).


Καταλήξαμε για φαγητό στο Mastro Ciccia, το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Cantina e Cucina, όπου είχαμε πάει το πρώτο μας βράδυ. Και αυτό μου το είχε συστήσει μια φίλη και μάλιστα είχε τονίσει να μην αποθαρρυνθούμε από το γεγονός ότι θα είναι σίγουρα άδειο. Παρόλο που ήταν αργά το μεσημέρι, το μαγαζί ήταν εντελώς άδειο σε αντίθεση με το Cantina e Cucina απέναντι όπου η ουρά είχε "βγεί" εκτός του εστιατορίου. Ο ιδιοκτήτης-chef (φτυστός ο Al Paccino) βρίσκονταν στην υποδοχή και φρόντισε να μας τακτοποιήσει στο τραπέζι μας. Παραγγείλαμε ψητά λαχανικά, νιόκι με σάλτσα τυριών και σπαγγέτι με σάλτσα πέστο. Όλα ήταν πολύ νόστιμα, ειδικά τα νιόκι, τα οποία ήταν φρεσκότατα, φτιαγμένα εκείνη την στιγμή. Το προσωπικό ήταν αρκετά εξυπηρετικό αν και ο ιδιοκτήτης-chef μας έδωσε την εικόνα ενός αρκετά πιεστικού ανθρώπου. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι πληρώσαμε τόσο service tip όσο και το νερό, το οποίο ήταν αναγκαστικά εμφιαλωμένο. Γενικά πρόκειται για ένα πολύ ωραίο εστιατόριο, με καλές τιμές και σε υπέροχη τοποθεσία. Εάν κουραστείτε να περιμένετε στην ουρά για το Cantina e Cucina, να το προτιμήσετε.


Η ώρα είχε αρχίσει να μας πιέζει και αφού κάναμε μια τελευταία βόλτα στη Piazza Navona κατευθυνθήκαμε προς το Caffe Sant' Eustachio για έναν τελευταίο espresso στα γρήγορα. Περιπλανηθήκαμε στα στενάκια γύρω από την Piazza della Rotonda για να αγοράσουμε τα απαραίτητα σουβενίρ και τελειώσαμε τα ψώνια μας με μια επίσκεψη στο Disney Store για τα απαραίτητα των παιδιών.

Τι δεν είδαμε

1. Την Βίλα Borghese και την Πινακοθήκη της. Τα 20 δωμάτια του οικήματος στεγάζουμε μια εκπληκτική συλλογή έργων τέχνης από πίνακες των Raphael και Caravaggio μέχρι γλυπτά των Bernini και Canova.
2. Την Κρύπτη των Καπουτσίνων, η οποία βρίσκεται κάτω από την εκκλησία Santa Maria della Concezione dei Cappuccini και η οποία στεγάζει τα οστά περίπου 4.000 μοναχών καπουτσίνων. Η διακόσμηση των χώρων της κρύπτης έχει γίνει αποκλειστικά με τα οστά των μοναχών.
3. Piazza del Campidoglio, την υπέροχη πλατεία που σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος, λέγεται ότι το ηλιοβασίλεμα από εκεί είναι εκπληκτικό!
4. Castel St. Angelo.
5. Trastevere.
6. Campo di Fiori, την γεμάτη ζωή πλατεία με την υπαίθρια αγορά της.
7. Το Στόμα της Αλήθειας (La Bocca della Verità). Ο αρχαίος ανιχνευτής αλήθειας.
8. Τον Παλάτινο Λόφο, έναν από τους 7 λόφους της Ρώμης. Σύμφωνα με την μυθολογία, σε αυτόν τον λόφο η λύκαινα Λούπα (Lupa) πήρε υπό την προστασία της τα δίδυμα αδέλφια Ρώμυλο και Ρώμο. Αργότερα τα αδέλφια αποφάσισαν να ιδρύσουν την δική τους πόλη στις όχθες του Τίβερη αλλά τσακώθηκαν και τότε ο Ρώμυλος σκότωσε τον Ρώμο και έτσι η πόλη πήρε τελικά το όνομά της από τον Ρώμυλο.

Η Ρώμη είναι μια πανέμορφη πόλη, έχει τόσα πολλά να δεις και να κάνεις που σίγουρα 3 ημέρες δεν είναι αρκετές. Το σίγουρο είναι πως - Θεού θέλοντος - θα την επισκεφτούμε ξανά, αυτή τη φορά οικογενειακώς. Άλλωστε είναι αρκετά αυτά που δεν καταφέραμε να δούμε.