ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗ ΡΩΜΗ - ΜΕΡΟΣ Β΄: ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ
22.6.16
Η δεύτερη ημέρα μας στη Ρώμη (μπορείτε να διαβάσετε εδώ όλα τα σχετικά με την πρώτη ημέρα στη Ρώμη) ξεκίνησε με ένα πλούσιο και δυναμωτικό πρωινό διότι το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στο Βατικανό. Είχα φροντίσει να αγοράσω ηλεκτρονικά εισιτήρια για τα Μουσεία του Βατικανού γιατί είχα ακούσει ότι οι ουρές είναι τεράστιες. Τελικά αποδείχθηκε σωτήριο διότι όντως οι ουρές για τα Μουσεία είναι πολύ μεγάλες και ειδικά το Σαββατοκύριακο. Αμφιταλαντεύτηκα για το εάν θα αγόραζα τον audio οδηγό για μια πιο ολοκληρωμένη περιήγηση αλλά τελικά αποφάσισα να μην το αγοράζω αφού ούτως ή άλλως δεν υποστήριζε τα ελληνικά. Η ημέρα ήταν βροχερή και ήταν κατάλληλη για να ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από εκεί, ελπίζοντας ότι μέχρι να τελειώσουμε τη βόλτα μας στα Μουσεία θα έχει σταματήσει.
Περάσαμε την πύλη και εισήλθαμε στη μικρότερη χώρα του κόσμου, το Βατικανό. Τα Μουσεία του Βατικανού περιέχουν μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έργων τέχνης στον κόσμο. Πρόκειται για τεράστιες συλλογές ανεκτίμητων έργων που συλλέχθηκαν από τους πάπες κατά την διάρκεια των αιώνων. Με την πρώτη ματιά το όλο συγκρότημα μοιάζει με ένα πολύ μεγάλο μουσείο, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για πολλά μουσεία, αποτέλεσμα της ένωσης των διαφόρων συλλογών. Υπολογίζεται ότι στα Μουσεία του Βατικανού εκτείθονται στο κοινό περίπου 70.000 αντικείμενα ενώ άλλα 50.000 φυλάσσονται στα υπόγειά του. Λέγεται ότι εάν αφιερώσεις ένα λεπτό από τον χρόνο σου σε κάθε έργο που βρίσκεται στα Μουσεία, θα χρειαστείς περίπου 10 χρόνια για να τα δεις όλα. Όπως καταλαβαίνετε είναι αδύνατον να δει κανείς όλες τις συλλογές οπότε αναγκαστικά κάναμε κάποιες επιλογές ως προς την διαδρομή.
Μπαίνοντας αντικρίζεις ότι συνθέτει μια σύγχρονη αίθουσα αεροδρομίου. Έλεγχος αποσκευών, εκδοτήριο εισιτηρίων και κυλιόμενες σκάλες. Αυτές οδηγούν στον επάνω όροφο, όπου καλείσαι να επιλέξεις ποια διαδρομή θα ακολουθήσεις (την σύντομη ή την μεγάλη). Η Πινακοθήκη βρίσκεται σε ξεχωριστό κτήριο ενώ ένας τεράστιος διάδρομος οδηγεί προς την Καπέλα Σιξτίνα. Οι διάδρομοι είναι χωρισμένοι σε θεματικές ενότητες και μεταξύ τους σχηματίζονται 3 θεματικοί κήποι.
Στην πρώτη αυλή - την "Αυλή της Κουκουνάρας" - συναντήσαμε την τεράστια κουκουνάρα.
Σε αυτήν την αυλή βρίσκεται και το μπρούτζινο γλυπτό, η Σφαίρα μέσα στη Σφαίρα (Sfera con sfera) του Ιταλού γλύπτη Arnaldo Pomodoro.
Το πρώτο μουσείο που συναντήσαμε στη διαδρομή μας ήταν το Chiaramonti, το οποίο αποτελείται από 3 υπο-μουσεία και στο οποίο εκτείθονται πάνω από 1.000 γλυπτά κ.α. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η Αίθουσα των Ζώων, ένας "πέτρινος ζωολογικός κήπος" με υπέροχα γλυπτά ζώων, τα περισσότερα από τα οποία δημιουργήθηκαν γύρω στο 1700.
Στην υπέροχη οκτάγωνη αυλή του Μουσείου Pio Clementino, την Αυλή του Μπελβεντέρε (παλαιότερα ονομαζόταν η Αυλή των Αγαλμάτων), η οποία φιλοξενεί τον πρώτο πυρήνα των παπικών συλλογών κλασικών αρχαιοτήτων, συναντήσαμε το περίφημο άγαλμα του Λαοκόοντα, το οποίο χρονολογείται από τον 1ο αιώνα και ανακαλύφθηκε το 1503. Το άγαλμα αναπαριστά τη θανάσιμη μάχη του ιερέα Λαοκόοντα και των δύο γιόν του εναντίων των φιδιών που έστειλε η θεά Αθηνά.
Ένα άλλο σημαντικό άγαλμα είναι ο Απόλλωνας του Μπελβεντέρε. Πρόκειται για αρχαίο Ρωμαϊκό αντίγραφο ενός χάλκινου πρωτοτύπου και θεωρείται ένα από τα τελειότερα έργα τέχνης της αρχαιότητας.
Περάσαμε μπροστά από τις σαρκοφάγους της Αγίας Ελένης, μητέρας του Μ. Κωνσταντίνου και της κόρης της Κωνσταντίνας και θαυμάσαμε την υπέροχη πέτρινη Μπανιέρα του Νέρωνα, στην Αίθουσα της Ροτόντας. Το εντυπωσιακό με αυτό το αντικείμενο δεν είναι το μέγεθός του αλλά το υλικό του καθώς είναι φτιαγμένο από ένα μωβ-κόκκινο πέτρωμα, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Το πέτρωμα προέρχεται από περιοχή της Αιγύπτου, όπου δεν έχουν εντοπισθεί άλλα αποθέματα του πετρώματος αυτού.
Διασχίσαμε τον Διάδρομο των Ταπισερί με το υπέροχο ταβάνι και με τάπητες τοίχου οι οποίοι κατασκευάστηκαν πάνω σε σχέδια των μαθητών του Ραφαήλ και χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα.
Ο δεύτερος διάδρομος - με υπέροχα λαμπερό και εξίσου εντυπωσιακό ταβάνι - που διασχίσαμε ήταν ο Διάδρομος των Γεωγραφικών Χαρτών, ο οποίος έχει μήκος 120 μ. και περιέχει τους χάρτες όλων των επαρχιών της Ιταλίας, των νησιών και των κυριότερων πόλεων.
Περάσαμε τα διαμερίσματα των Βοργία και καταλήξαμε στις περίφημες Αίθουσες του Ραφαήλ. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την ομορφιά αυτών των χώρων. Πρόκειται για τέσσερις αίθουσες, οι οποίες ήταν μέρος των διαμερισμάτων της παπικής κατοικίας και φιλοτεχνήθηκαν από τον Ραφαήλ και τους μαθητές του μεταξύ του 1508 και 1524. Οι αίθουσες ονομάζονται Αίθουσα της Υπογραφής, Αίθουσα του Ηλιοδώρου, Αίθουσα της Πυρκαγιάς στο Μπόργκο και Αίθουσα του Κωνσταντίνου.
Αρχικά η ανακαίνιση των αιθουσών είχε ανατεθεί σε μια ομάδα γνωστών καλλιτεχνών της εποχής αλλά ο πάπας πείσθηκε να αναθέσει το έργο στον Ραφαήλ, ο οποίος σημείωνε μεγάλη επιτυχία εκείνη την εποχή. Ο Πάπας ικανοποιημένος από τα πρώτα δείγματα του ζωγράφου, έδωσε την έγκριση για τη διακόσμηση όλων των διαμερισμάτων και δεν δίστασε να καταστρέψει όλα τα έργα των προκατόχων του.
Αδιαμφισβήτητα το πιο γνωστό έργο βρίσκεται στην πρώτη αίθουσα, την οποία ο πάπας χρησιμοποιούσε ως γραφείο και βιβλιοθήκη. Πρόκειται για την περίφημη "Σχολή των Αθηνών", όπου απεικονίζονται κορυφαίοι φιλόσοφοι και μαθητές γύρω από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Μάλιστα, ο Ραφαήλ έχει συμπεριλάβει και τον εαυτό του, είναι η δεύτερη φιγούρα στην κάτω δεξιά γωνία. Ο Ραφαήλ θα πεθάνει ξαφνικά σε ηλικία 37 ετών και η διακόσμηση των αιθουσών θα ολοκληρωθεί από τους μαθητές του.
Η διαδρομή περνά από την πτέρυγα με τη συλλογή έργων μοντέρνας θρησκευτικής τέχνης, η οποία περιλαμβάνει πάρα πολλούς πίνακες αλλά και γλυπτά και χαρακτικά διάσημων καλλιτεχνών όπως οι Αύγουστος Ροντέν, Βίνσεντ βαν Γκογκ, Πωλ Γκωγκέν, Εμίλ Μπερνάρ, Μαρκ Σαγκάλ, Σαλβαδόρ Νταλί, Πάμπλο Πικάσο κ.α.
Η διαδρομή καταλήγει στην περίφημη Καπέλα Σιξτίνα. Ο διάκοσμος της - φιλοτεχνημένος από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της Αναγέννησης: Μιχαήλ Άγγελος, Μποτιτσέλι, Ρόσέλι, Περουτζίνο - κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα. Η διακόσμησή της έγινε σταδιακά. Αρχικά διακοσμήθηκαν οι τρεις πλευρές με ορθογώνιες τοιχογραφίες ενώ στην οροφή παρουσιάζονταν απλώς ένας έναστρος ουρανός.
Το 1506 θα παρουσιαστούν ρωγμές στην οροφή και ο πάπας θα αναθέσει στον Μιχαήλ Άγγελο τη διακόσμησή του, ο οποίος θα εργαστεί εντελώς μόνος, σε δύσκολες συνθήκες και θα χρειαστεί 4 χρόνια για την ολοκλήρωσή του.
Το κεντρικό θέμα της οροφής είναι η "Γέννηση". Η τοιχογραφία είναι χωρισμένη σε εννέα μέρη, στα οποία αποτυπώνονται αναπαραστάσεις από την Βίβλο.
Η πιο γνωστή από όλες είναι "Η δημιουργία του Αδάμ" όπου ο Θεός αγγίζει το δάκτυλο του Αδάμ.
Η ολοκλήρωση του διακόσμου θα γίνει με τη "Δευτέρα Παρουσία" του Μιχαήλ Άγγελου, στον ανατολικό τοίχο της Καπέλα Σιξτίνα, έργο το οποίο θα του ανατεθεί 25 χρόνια μετά τα έργα της οροφής και θα χρειαστούν 7 χρόνια για την ολοκλήρωσή του. Το έργο παρουσιάζει την Κόλαση, όπως την περιγράφει ο Δάντης και τον αγριεμένο Χριστό με τους ευλογημένους στα αριστερά του και τους καταδικασμένους στα δεξιά. Ένα μήνα πριν τον θάνατο του Μιχαήλ Άγγελου, το έργο πέφτει θύμα της Αντιμεταρρύθμισης και ανατίθεται σε έναν μαθητή του Μιχαήλ Άγγελου να καλύψει τη γύμνια των μορφών του έργου. Αυτός θα προσπαθήσει να επέμβει όσο πιο διακριτικά γίνεται, προσθέτοντας λεπτά καλύμματα και πέπλα στις μορφές. Αυτή η επέμβαση θα αφαιρεθεί κατά την αποκατάσταση το 1994, μαζί με τα ίχνη από την καύση κεριών και καντηλιών που είχαν συσσωρευτεί με την πάροδο των αιώνων (το επίσημο site των Μουσείων σας παρέχει τη δυνατότητα για μια εικονική περιήγηση στην Καπέλα Σιξτίνα, απλά κάντε κλικ στο παρακάτω link).
Σταθήκαμε εκεί ανάμεσα σε πάρα πολύ κόσμο, πήραμε μια βαθιά ανάσα, υψώσαμε τα μάτια και "χαθήκαμε". Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν την ομορφιά αυτού του χώρου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις, στην οροφή ή στους τοίχους; Και το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος χώρος (όπως και οι αίθουσες του Ραφαήλ) συγκεντρώνει πάρα πολύ κόσμο, δεν βοηθάει την όλη εμπειρία. Ο χώρος παρουσιάζεται στο ημίφως, καθώς το φως είναι εχθρός για τη σωστή διατήρηση των έργων και η θερμοκρασία και υγρασία διατηρούνται σε σταθερά επίπεδα. Στον χώρο αυτό απαγορεύεται αυστηρά η φωτογράφηση και οι δυνατές φωνές (όλες τις φωτογραφίες του χώρου, τραβήχτηκαν στα κλεφτά με το κινητό). Ο χώρος αυτός θεωρείται από την Καθολική Εκκλησία από τους πιο ιερούς, τόσο γιατί πρόκειται ουσιαστικά για παρεκκλήσι αλλά και γιατί σε αυτόν τον χώρο γίνεται το κονκλάβιο, η εκλογή του νέου πάπα.
Σε αυτόν τον υπέροχο μέρος ολοκληρώνεται η περιήγησή μας στα Μουσεία του Βατικανού. Από εκεί έχει κανείς να διαλέξει την έξοδο μέσω της υπέροχης ελικοειδούς σκάλας ή το "μυστικό" πέρασμα για να βρεθεί κατευθείαν στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Για να λέμε την αλήθεια η χρήση του "μυστικού" αυτού περάσματος επιτρέπεται μόνο στα γκρούπ αλλά έχει τόσο πολύ κόσμο που σίγουρα δεν θα το προσέξει κανείς, απλά ακολουθήστε ένα γκρούπ (εμείς ακολουθήσαμε ένα γκρουπ Ιαπωνέζων και παρόλο που εμφανώς ξεχωρίζαμε σαν την μύγα στο γάλα, κανείς δεν μας σταμάτησε). Διαφορετικά θα πρέπει να κάνει κανείς έναν κύκλο για να εισέλθει στην Βασιλική και ενδεχομένως να περιμένει στην ουρά.
Έτσι βρεθήκαμε στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, μια από τις μεγαλύτερες εκκλησίες του κόσμου, η κατασκευή της οποίας διήρκεσε 150 χρόνια. Η εκκλησία είναι χτισμένη ακριβώς πάνω από το σημείο μαρτυρίου του Αγίου Πέτρου. Στο εσωτερικό της βρίσκονται εκατοντάδες αγάλματα από μάρμαρο, γύψο και μπρούτζο. Αυτό όμως που μας εντυπωσίασε μόλις μπήκαμε - όπως και κάθε άλλο επισκέπτη - ήταν η "Πιέτα".
Το διάσημο γλυπτό του Μιχαήλ Άγγελου, το μοναδικό έργο που υπέγραψε ποτέ, το οποίο απεικονίζει το σώμα του Ιησού στα πόδια της μητέρας του Μαρίας, μετά τη Σταύρωση και την αποκαθήλωση. Το έργο έχει πάθει αρκετές φθορές κατά την διάρκεια των αιώνων και για το λόγο αυτό, βρίσκεται πίσω από αλεξίσφαιρο γυαλί.
Αυτό όμως που σίγουρα τραβάει τα βλέμματα - και λόγο μεγέθους - είναι το "Baldacchino" του Bernini, το οποίο είναι φτιαγμένο εξολοκλήρου από μπρούτζο και βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον θόλο και πάνω από την κρύπτη στην οποία λέγεται ότι είναι θαμμένο το σώμα του Αγίου Πέτρου. Είναι ένας βωμός, από τον οποίο μόνο ο Πάπας επιτρέπεται να τελέσει τη Θεία Λειτουργία.
Στον διάσημο θόλο του Μιχαήλ Άγγελου στον Άγιο Πέτρο αποφασίσαμε να μην ανέβουμε, παρόλο που όπως είχαμε δει - από φωτογραφίες - η θέα είναι φανταστική από εκεί ψηλά. Αλλά για να ανέβεις εκεί ψηλά πρέπει να χρησιμοποιήσεις το ασανσέρ μέχρι τη βάση του θόλου και στη συνέχεια μια αρκετά στενή σκάλα με λιγοστό χώρο για πέρασμα. Μάλιστα είναι τόσο στενή και απότομη σε μερικά σημεία που χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις το κρεμασμένο σχοινί για να πιαστείς! (δεν συνίσταται σε κλειστοφοβικούς - όπως εγώ - ούτε για αστείο!).
Η πρωινή βροχή δεν είχε σταματήσει και ήταν ευκαιρία να παραμείναμε στο χώρο της Βασιλικής για αρκετή ώρα. Μάλιστα εκείνη την ώρα γίνονταν και λειτουργία. Επισκεφτήκαμε και τα υπόγεια όπου βρίσκονται τόσοι οι τάφοι των Πάπων αλλά και ο τάφος του Αγίου Πέτρου. Ο χώρος αυτός βρίσκεται κάτω από τη Βασιλική και πάνω από την Βασιλική του 4ου αιώνα που είχε χτίσει ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Το ιερότερο μέρος από όλα, είναι σίγουρα ο τάφος του Αγίου Πέτρου, ο οποίος χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, στο σημείο όπου ο Αγ. Πέτρος "άγιασε". Στην αρχή ήμουν διστακτική για αυτή την επίσκεψη - λόγω κλειστοφοβίας - αλλά ο χώρος, αν και χαμηλοτάβανος, ήταν έντονα φωτισμένος και παντού κυριαρχούσε το λευκό. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μια έντονη αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας.
Λόγω βροχής δεν μπορέσαμε να δούμε τα μέλη της Ελβετικής Φρουράς με τις χαρακτηριστικές στολές που σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος αλλά και να θαυμάσουμε όσο θέλαμε την Πλατεία του Αγίου Πέτρου, η οποία βρίσκεται μπροστά από την πρόσοψη της Βασιλικής. Πλαισιώνεται από τους δύο ημικυκλικές κιονοστοιχίες, οι οποίες συνδέονται με την Εκκλησία με δύο ορθογώνια κτίσματα. Συνολικά υπάρχουν 284 κίονες πάνω στους οποίους είναι τοποθετημένα 140 αγάλματα. Η Πλατεία αυτή - έργο του Bernini - χρειάσθηκε 12 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Σε κάθε πλευρά υπάρχει και από ένα σιντριβάνι ενώ στο κέντρο της πλατείας ορθώνεται ο - ηλικίας 4.000 ετών - οβελίσκος του Βατικανού, ο οποίος προέρχεται από τον Ιππόδρομο του Νέρωνα, μέρος στο οποίο μαρτύρησε ο Απόστολος Πέτρος. Λέγεται ότι στη βάση του οβελίσκου υπάρχει στάχτη του Καίσαρα, ενώ στην κορυφή του ότι βρίσκονται κομμάτια από τον Τίμιο Σταυρό. Η Πλατεία αυτή έχει δυνατό αλληγορικό νόημα, καθώς συμβολίζει την αγκαλιά της Εκκλησίας.
Λόγω βροχής δεν μπορέσαμε να δούμε τα μέλη της Ελβετικής Φρουράς με τις χαρακτηριστικές στολές που σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος αλλά και να θαυμάσουμε όσο θέλαμε την Πλατεία του Αγίου Πέτρου, η οποία βρίσκεται μπροστά από την πρόσοψη της Βασιλικής. Πλαισιώνεται από τους δύο ημικυκλικές κιονοστοιχίες, οι οποίες συνδέονται με την Εκκλησία με δύο ορθογώνια κτίσματα. Συνολικά υπάρχουν 284 κίονες πάνω στους οποίους είναι τοποθετημένα 140 αγάλματα. Η Πλατεία αυτή - έργο του Bernini - χρειάσθηκε 12 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Σε κάθε πλευρά υπάρχει και από ένα σιντριβάνι ενώ στο κέντρο της πλατείας ορθώνεται ο - ηλικίας 4.000 ετών - οβελίσκος του Βατικανού, ο οποίος προέρχεται από τον Ιππόδρομο του Νέρωνα, μέρος στο οποίο μαρτύρησε ο Απόστολος Πέτρος. Λέγεται ότι στη βάση του οβελίσκου υπάρχει στάχτη του Καίσαρα, ενώ στην κορυφή του ότι βρίσκονται κομμάτια από τον Τίμιο Σταυρό. Η Πλατεία αυτή έχει δυνατό αλληγορικό νόημα, καθώς συμβολίζει την αγκαλιά της Εκκλησίας.
Το πρόγραμμα της ημέρας προέβλεπε και επίσκεψη στο Κάστρο του Αγίου Αγγέλου και φαγητό στο Trastevere αλλά λίγο η βροχή, λίγο η κούραση που είχε αρχίσει να μας καταβάλει μας άλλαξαν τα σχέδια και αντί να περπατήσουμε προς εκεί, πήραμε το Μετρό και γυρίσαμε προς τα Ισπανικά Σκαλιά.
Σε κοντινή απόσταση από το ξενοδοχείο είχαμε εντοπίσει ένα μικρό Caffe το οποίο ήταν συνεχώς γεμάτο ντόπιους και εργαζόμενους στα γειτονικά καταστήματα, οι οποίο είτε απολάμβαναν τον καφέ τους είτε αγόραζαν σάντουιτς για τον δρόμο. Κάτσαμε λοιπόν στο Il Baretto και διαλέξαμε σάντουιτς από την βιτρίνα του μπάρ. Όλα φαίνονταν νοστιμότατα και τελικά όντως ήταν! Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για την απαραίτητη ξεκούραση. Ευτυχώς το απόγευμα η βροχή είχε σταματήσει, έτσι ξαναπήγαμε στο Il Baretto για τον απογευματινό μας καφέ. Υπέροχο μαγαζί, με πολύ καλό καφέ και φαγητό. Εάν βρεθείτε στα Ισπανικά Σκαλιά, να το προτιμήσετε.
Πριν ξεκινήσουμε για την βόλτα μας, έπρεπε να δοκιμάσω τιραμισού από το Pompi. Το είχαμε προσπεράσει άλλωστε τόσες φορές που ήταν "αμαρτία" να μην μπούμε μέσα. Το Pompi είναι ένα ζαχαροπλαστείο όπου οι κάτοικοι της Ρώμης συρρέουν για το τιραμισού, το οποίο το φτιάχνουμε σε τρεις γεύσεις: Κλασική, φράουλα και φρούτα του δάσους. Εγώ δοκίμασα την κλασική και πραγματικά ήταν υπέροχη. Ο Ηλίας πάλι, θέλησε να δοκιμάσει Sacher Torte, την οποία και μίσησε, δεν του άρεσε καθόλου (ειλικρινά ούτε εμένα).
Πριν ξεκινήσουμε για την βόλτα μας, έπρεπε να δοκιμάσω τιραμισού από το Pompi. Το είχαμε προσπεράσει άλλωστε τόσες φορές που ήταν "αμαρτία" να μην μπούμε μέσα. Το Pompi είναι ένα ζαχαροπλαστείο όπου οι κάτοικοι της Ρώμης συρρέουν για το τιραμισού, το οποίο το φτιάχνουμε σε τρεις γεύσεις: Κλασική, φράουλα και φρούτα του δάσους. Εγώ δοκίμασα την κλασική και πραγματικά ήταν υπέροχη. Ο Ηλίας πάλι, θέλησε να δοκιμάσει Sacher Torte, την οποία και μίσησε, δεν του άρεσε καθόλου (ειλικρινά ούτε εμένα).
Ξεκινήσαμε να κάνουμε μια χαλαρή βόλτα στους γύρω δρόμους και window (κυρίως) shopping στη Via Condotti, όπου σχεδόν όλοι οι Ιταλοί - και όχι μόνο - σχεδιαστές έχουν τα καταστήματά τους.
Όλη η Ιταλική - και όχι μόνο - μόδα, και τι δεν είδαμε! Dior, Dolce & Gabanna, Tiffany's, Miu Miu, Salvatore Ferragamo, Burberry, Armani, Prada, Giuseppe Zanotti ... Σ' αυτόν τον δρόμο βρίσκεται και το flagship κατάστημα Bvlgari, το οποίο άνοιξε το 1905 ο ιδρυτής της "αυτοκρατορίας" Σωτήριος Βούλγαρης.
Δεν υπάρχουν όμως μόνο αυτού του είδους τα καταστήματα καθώς θα βρείτε και H&M, Nike, Zara, Intimissimi, Calzedonia αλλά και τα υπέροχα καταστήματα καλλυντικών Kiko Milano και Kiehl's. Επίσης μην παραλείψετε να επισκεφτείτε το κατάστημα Parfois, το οποίο διαθέτει μια μεγάλη ποικιλία σε τσάντες, κοσμήματα και αξεσουάρ σε απίστευτα χαμηλές τιμές. Για το Disney Store στη Via del Corso, δεν θα πω τίποτα! Απίστευτο, ειδικά το τμήμα με τα λούτρινα κουκλάκια!
Περιπλανηθήκαμε σχεδόν σε όλα τα στενά του ιστορικού κέντρου αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε το PizzaRe στην via di Ripetta, διότι είχαμε αποφασίσει να πάμε εκεί για πίτσα. Η εναλλακτική μας ήταν το Pizza Ciro, το οποίο μας είχαν προτείνει από το ξενοδοχείο.
Δοκιμάσαμε pizza Romana με ντομάτα, μοτσαρέλα, παρμεζάνα, αντζούγιες και ελαιόλαδο και pizza Capricciosa με ντομάτα, μοτσαρέλα, ζαμπόν, μανιτάρια, αγκινάρες και ελαιόλαδο. Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με το φαγητό. Θα προτιμούσα την πίτσα περισσότερο ψημένη και σίγουρα χωρίς τα ζουμιά που είχε βγάλει η ντομάτα. Η εξυπηρέτηση ήταν απλώς καλή χωρίς πολλά-πολλά όσον αφορά τους ξένους καθώς πρόσεξα ότι τα τραπέζια με ντόπιους είχαν καλύτερη αντιμετώπιση (κατά την προετοιμασία αυτής της ανάρτησης, ανακάλυψα ότι το 2014 το συγκεκριμένο εστιατόριο είχε κλείσει από την ιταλική αστυνομία, καθώς υπήρξαν πληροφορίες ότι ανήκει στην Μαφία!). Ουσιαστικά δεν πρόκειται για τίποτα το ενδιαφέρον.
Μετά το φαγητό κάναμε την καθιερωμένη μας πια βόλτα στα στενά και καταλήξαμε για ποτό στο Salotto 42, στη Piazza di Pietra, ακριβώς απέναντι από τον ναό του Ανδριανού. Υπέροχο μαγαζί με πολύ ωραία διακόσμηση και μουσική και πολύ καλά κοκτέιλ. Ήπιαμε Herb Gin Tonic και Perfect Martini. Οι τιμές, αν και βρίσκεται σε μοναδική τοποθεσία, ήταν στα δικά μας επίπεδα. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι είχε πάρα πολύ κόσμο. Νομίζω ότι αξίζει μια επίσκεψη την Άνοιξη, όταν θα έχουν ανθίσει τα λουλούδια και θα έχουν βάλει και τραπεζάκια έξω στον πεζόδρομο.
Μετά από μερικά κοκτέιλ, ανηφορίσαμε περπατώντας προς την Piazza di Spagnia και ανανεώσαμε το ραντεβού μας με το ιστορικό κέντρο της Ρώμης για την επόμενη - και τελευταία - ημέρα.
0 σχόλια